تابلوی عصر عاشورای استاد فرشچیان، ویژگی‌های خاصی دارد که این اثر را از دیگر آثار او جدا می‌کند.

 نخستین ویژگی‌ مهم این‌کار، استفاده از کادر افقی است؛ برخلاف دیگر آثار استاد که بیش‌تر کادر عمودی دارند؛ این بیان‌گر ایستایی و انرژی‌های از نفس افتاده است.

 ترکیب‌بندی مدور درون کادر افقی، نشانه بی‌تابی و چرخش افراد به حول محوری، برای بیان سوگواری است.

 اسب در مرکز کادر، کانون توجه بیننده است که بر افقی بودن کادر بیش‌تر تأکید دارد. (خط زیر پای اسب) . رنگ‌های تیره با تابش‌های بنفش، غم و اندوه جان‌کاه بازماندگان را القا می‌کند. پنهان کردن چهره شخصیت‌های درون کادر شاید با دو هدف باشد؛ یکی احترام نقاش به شخصیت‌های مطرح در پرده و دیگری خود خانم‌هایی که گویی دوست ندارند در این حال، هیچ‌ بیننده‌ای نظاره‌گر حزن و اندوه جان‌‌کاهشان باشند. گویی محرمی را نمی‌یابند تا برای غم و اندوه و چهره‌های پریشانشان همدردی کند!

پریشانی و آشفتگی موهای اسب، حتی حالت چشمان آن، به پایین انداختن سرش و لکه‌های خون روی بدن او، نشان‌دهنده مصیبتی است که بر آن‌ها وارد شده است.

 بهره‌گیری از رنگ‌های ملایم زمینه، گویای خشکی بیابان بی‌آب و علفی است که خود از تشنگی، تمام رمقش را از دست داده و به سفیدی گرایش دارد؛ درست مثل آن زمانی که تشنگی انسان شدید شده و لب‌ها، خشک و بی‌رمق می‌شود.

 پرده خیمه در سمت راست بالا، گویی پرده‌ای از یک فاجعه در هستی را به کنار زده است! هرچند اشاره به خیمه اصحاب هم دارد، اما گویی این پرده تا آسمان کشیده می‌شود!

تمام عناصر کادر، به اندازه‌ای ماهرانه چیده شده که با کمی تأمل، به خوبی می‌توان عمق این فاجعه رادرک کرد.